یعنی عدول کردن از حق به باطل در وقت مردن، و آن چنان است که شیطان نزد محتضر حاضر شود و وسوسه کند و او را در تشکیک اندازد تا او را از ایمان بیرون کند و از این جهت است که در دعاها استعاذه از او شده است.
(استعاذه: گفتن أعوذ بالله من الشّیطان الرّجیم)

و جناب فخر المحقّقین رحمه الله فرموده : « هر کس خواهد از آن سالم بماند، استحضار کند ادلّه ی ایمان و اصول خمسه را با ادلّه ی قطعیّه و صفای خاطر، و بسپرد آن را به حق تعالی که در وقت حضور موت به او رد فرماید»، به این طریق که بگوید بعد از عقاید حقّه :
« اَللَّهُمَّ یَا اَرحَمَ الرَّاحِمِینَ إِنِّی قَد أودَعتُکَ یَقِینِی هَذا وَ ثَبَاتَ دِینِی وَ اَنتَ خَیرُ مُستَودَعٍ وَ قَد اَمَرتَنَا بِحِفظِ الوَدَآئِعِ فَرُدَّهُ عَلَیَّ وَقتَ حُضوُرِ مَوتِی ».

پس بر حسب فرمایش آن بزرگوار، خواندن دعای عدیله معروف و استحضار معنی آن در خاطر برای سلامت جستن از خطر عدیله ی عند الموت نافع است. (مفاتیح الجنان، دعای عدیله)

منازل الآخره (زندگی پس از مرگ) / حاج شیخ عبّاس قمی رحمه الله/ فصل اوّل/ مرگ